Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/363

 Odhaczywszy łańcuszek, pan Bula wpuścił Hanysa i zabrał go do swej bardzo dostatnio umeblowanej sypialni
 Natychmiast zajął się teką. Obejrzał ją, wyjął z biurka kluczyk i, otworzywszy, stwierdził, że pieczęcie listów były nienaruszone. Począł odczytywać jeden z tych listów z zaciekawieniem.
 W tym czasie zatrzymał się przed tą kamienicą samochód, długi touring-car, z którego wysiedli elegancki pan Nawoj i chudy, kościsty blondyn z brodą w klin przystrzyżoną, obwisłemi powiekami i posępnym wyrazem twarzy.
 Skinął on na dwóch przy narożniku ulicy czatujących aniołów opiekuńczych pana Buli. Skoro się do niego zbliżyli, bez słowa sięgnął na tył spodni i pokazał im wiszącą na pasku blaszaną markę tajnego agenta międzysojuszniczej policji kryminalnej.
 — Proszę czuwać nad mym samochodem! — rzekł do nich Alzatczyk po niemiecku, w ten sposób przytwierdzając do miejsca tych gwardzistów Buli, jak to z góry uplanował Nawoj. Raportując u Buli, mogli oni pokrzyżować ich grę.
 Jeszcze p. Bula nie przeczytał skryptu, gdy dzwonek, o szóstej z rana niepożądany, zbudził lokatorów. Do zdumionego szefa wywiadu wtargnęli Forestier i Nawoj.
 Na wstępie, dobywając znów z poza spodni utajoną tam markę legitymacyjną, ponury Alzatczyk ozwał się głośno:
 — Znajduje się u pana człowiek bardzo podejrzany o zamordowanie młodego gońca, którego zwłoki znaleziono przed godziną na gościńcu podmiejskim.
 W pierwszej chwili p. Bula zapomniał języka.
 — Zamordowano... Zamordowano Schneidera? Ale ja otrzymałem moją korespondencję całkiem w porządku i ten młodzieniec... Rzeczywiście zdziwiło mnie, że dzisiaj doręczył mi tę tekę nieznany mi człowiek.