Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/377

 — No, nie dziwię się temu!... — wyrzekł jakby do siebie. — Ja sam mimo wszystko noszę pokost... A pani to we mnie nie razi? Nie odpycha jej odemnie?
 — Czyż mnie odepchnęło? Czy mogło by mnie oderwać to od tak cudnego Polaka?
 — A czy widzi pani przed sobą przyszłość z tym Polakiem w Mysłowicach i w tej nowej Polsce?
 — O tak! Przeżyłam z wami zbyt wiele, zbyt wiele osobliwych, wielkich momentów, abym nie miała zżyć się z tą ziemią piastowską, tak długo zapomnianą. Tu dopiero żyłam w całej pełni, tu współpracując dla dobra Polski, poczułam się dopiero Polką i tu dopiero poczułam się kobietą... w miłości. Jestem wasza! A przykuł mnie do tej ziemi... mój rycerz.
 — A złota, jedyna!...
 — Tu dopiero dowiedziałam się co to szczęście.
 — Porywa mnie pani w słońce a każe mi patrzeć na prozę życia. A więc zapytam, czy ten rycerz zdoła stworzyć dla niej stosowne warunki bytowania codziennego. Czy ja potrafię dać pani w życiu tyle, co ten świetny profesor?
 — Stokroć więcej.
 — Rzeczywiście?
 — Tak, sto razy tak.
 — Cóż ja mogę pani ofiarować?
 — O położeniu pana i jego widokach na przyszłość mówił mi ojciec pana.
 — Mówił to pani?!
 — Wszystko, szczerze. On bardzo pana kocha. Jego jednego.
 — Tak?
 — A przedewszystkiem, jeśli się nie mylę, ofiaruje mi pan wyśnioną, niepodzielną miłość.