Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/472

 Syn przytoczył wyszczególnione w „Oświadczeniu“ tem argumenty, poparł je wymownie i wreszcie zagadnął:
 — A cóż ojciec mówi na to, że robotnicy mianują się w tej odezwie jedynymi prawowitymi przedstawicielami wielkiego przemysłu u nas i przeciwstawiają się manifestacyjnie tym dyrektorom, którzy przybyli do nas z Niemiec dla wyzysku tych skarbów i Górnoślązaków?
 — Nic mnie to wszystko nie obchodzi, nie chcę słyszeć o plebiscycie! — mruczał znów chory dyrektor, lecz półgębkiem solidaryzował się ze swymi ziomkami.
 — Górnośląska ziemia i węgiel górnośląski... My Górnoślązacy... — przyznawał.
 Aż raptem ozwał się:
 — Dr. Schneider opowiadał mi dzisiaj, że w Warszawie zamknięto giełdę...
 — Kolportuje ordynarne niemieckie „kaczki“ przedplebiscytowe!
 — Więc to nieprawda?
 — Ani słowa!
 — A co mówi Korfanty o tem, że magnaccy obszarnicy oddają 200 tysięcy morgów ziemi na parcelację?
 — Nic nie mówi — roześmiał się Wiktor — bo to przecież tandetna plotka. Magnaci sami nie pisnęli o tem ani słowa. Gdyby nawet byli złożyli publicznie takie oświadczenie, nie uwierzyłbym w to. Proszę ojca, teraz jedno kłamstwo goni drugie.
 — Nie nudź mnie już tem. Gdzie Jadwinia?
 — Na wielkim wiecu kobiet w Katowicach.
 — Naturalnie! — syknął ironicznie dyrektor. — Teraz obiady gotują się same, bo kobiety uprawiają politykę gremjalnie. Obłęd... Jutro powarjujecie wszyscy do reszty. Zamykam ten pokój na cztery spusty i nie dopuszczam do siebie nikogo.