Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/494

jabłka. W braku innego zarobku przyłączył się do Hajmatstrojów, pił z buksami niemieckimi i celował w nieróbstwie, gotów każdej chwili do zdradzenia chlebodawców. Przedstawiał jeden z tych chwastów, jakie bujnie wyrastały na gruncie plebiscytu.
 Przez czas rozmowy porucznika z karczmarzem Nawoj, nieco podchmielony, spoczywał rozwalony na stole, niby „basok“ obżarty i w obłoku tajemniczych myśli topił wzrok w twarzy Kuny.
 — Maksie! — zawołał z fantazją. — Ruszaj-no po butelkę najlepszego wina, jakie posiadasz w swej śmierdzącej budzie.
 Zaczem zwrócił się do porucznika zgoła innym tonem:
 — Dzisiaj ja pozwolę sobie podać panu porucznikowi kieliszek wina.
 — Owszem, ale śpieszy mi się do domu.
 — Pani czeka na p. porucznika... — wycedził anarchista. patrząc w niego uporczywie, a gdy Lis wyszedł z pokoju, zagadnął:
 — Będzie wojenka?
 — Zapewne! Rzetelna!
 — Pan porucznik pójdzie?
 — Nie miałbym pójść?!
 — Od młodej żony...?
 — Od młodej tak jakby od starej. A pan pójdzie?
 — Nie wiem....
 — Kto pana trzyma: młoda czy stara?
 — Wszystkie i żadna.
 — To znaczy, kocha pan kobietę, zmieniając przedmiot.
 — Lubię ją o tyle, o ile nią pogardzam!
 — A nie kochał pan nigdy?
 — Nie!... Gdybym kobietę kochał, nienawidziłbym ją szalenie! — wycedził, zaciskając zęby, i na chwilę dziki wyraz sfałdował jego maskę.