Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/502

 — Napisałem to wyraźnie w swym liście.
 — Jakto?! Ja sądziłam, że pan żałuje serdecznie tego listu i przyznaje, iż pisząc go, nie wiedział pan, co czyni...
 — Może uniosłem się trochę, może użyłem zbyt mocnych wyrażeń, jednakże nie pragnę pojednania z ojcem, jeśli ojciec przeobraził się w Polaka...
 — Pan nietylko nie pragnie pojednania, ale pragnie zapędzić ojca do grobu za to, że przeobraził się w duszy w Polaka... To niesłychane!
 — Więc on głosował za Polską?!
 — Ojciec pański był przez całe życie Górnoślązakiem, niczem innem. Z tego nie robił nigdy tajemnicy. A Górnoślązak mógł równie dobrze głosować za Polską, jak za Niemcami. Pan zaanektował sobie tego Górnoślązaka na rzecz Niemiec i stawił mu wymagania takie, jakby rodowitemu Niemcowi, i to z bezwzględnością do granic pomsty i okrucieństwa sięgającą... To nie do wiary!
 — Więc ojciec głosował za Polską?
 — Za Polską!
 — To nie do wiary! — syknął z goryczą sędzia.
 — Poniekąd pan sam przyczynił się do tego.
 — Czyż pani może to wiedzieć z całą pewnością?
 — Ojciec pański nie ma wobec mnie sekretów.
 Walter wzburzony odsapnął ciężko.
 — Straciłem ojca...
 — A on nie miał w panu syna.
 — Nie przestąpię tych progów już nigdy!
 — Napróżno by się pan do nich dobijał!
 Sędzia powstał i ona podniosła się szybko na nogi, jakby do walki.
 — Czy pan zamierza prowadzić nadal tę walkę podstępną przeciw bratu?
 — Zobaczymy... — syknął jak wąż sędzia
 — Chociaż pan pojmuje, że przez to zabija pan ojca?