Strona:Maksym Gorki - W więzieniu.djvu/36

i śmiał... Zrazu ciągle milczał... zły był. Potem począł mówić... ciągle mówi i mówi... ano domówił się... zupełnie jak pan.
 — I cóż takiego mówił? — pytał cicho Misza.
 — Ano, różności... któż to może wymiarkować? Czy pan z Kaługi?
 — Tak.
 — A właśnie... znane mi coś pańskie nazwisko. Był swego czasu w Kałudze poczmistrz Malinin.
 — To był mój ojciec.
 — Taak! a to ładnie... ja także jestem z Kaługi... tak jest!
 A czy ojciec pański umarł?
 — Tak.
 — Taak... ha, no wszyscyśmy śmiertelni!
 Mówili ze sobą szeptem, a głosy ich w ciszy szeleściły jak zwiędłe liście. Poza oknami dudniły głośno miarowe kroki szyldwachów, jakby liczyły minuty szybko przemijające, a gdzieś z oddali, ledwie dosłyszalne, płynęły smutne, rozlewne tony dzwonu zegarowego wydzwaniającego godzinę.
 — Czy wam tu nie nudno? — spytał Misza.
 — Wszystkim wszędzie nudno! — dobiegł z poza drzwi szept przygłuszony, jednostajny.
 — A wasz siostrzeniec... czy wam było żal... gdy tu siedział?