Strona:Maksym Gorki - W więzieniu.djvu/37

 — I czemuż by mi było żal?
 Przecież on zabił człowieka... siostry mi było żal... ale kto zabił człowieka...
 Stary znikł nagle, twarz jego znikła, jakby się w ziemię zapadł. Misza patrzył w okienko i czekał.
 — Czemu kłamiesz? — rozległo się za drzwiami pytanie półgłosem wyrzeczone.
 — Co mówicie? — spytał Misza wychylając, o ile się dało, głowę przez okienko. Twarz pojawiła się teraz na równej wysokości z twarzą Miszy i stary poruszając zwolna suche wargi, otoczone bujnymi, zwichrzonymi, siwymi włosami wyrzekł, kiwając głową i robiąc grymas niby śmiechu dziwnego.
 — Skłamałem... żal mi Fedia... bardzo żal... i on był młody... dzielny, odważny chłopiec...
 Nagle przeszył powietrze dziki wstrząsający skowyt.
 Stargał w sekundzie i skłębił całą ciszę, jak uderzenie nagłe wichru skłębią wody zaśnionego stawiska.
 — Nie biiij!... nie bij! Dobrzy ludzie... zmiłujcie się... zmiłujcie się! Aaach!
 — Co to, co to? — pytał Misza drżąc na całem ciele.
 — Pst! cicho! — syknął stary... to nic on tak przez sen... każdy ma swe sumienie... ale dość, idź pan teraz spać!... Kładź się pan w Imię Boskie... dobranoc... już wybiła północ.
 Wstał i odszedł.