Strona:Maksym Gorki - W więzieniu.djvu/51

 — A jakież... a gdzież? — rzekł smutnie, spuszczając głowę Oficerow. — Wszędzie... wszędzie się ludzie biją... całe życie to wojna... tak, tak wiem ja o tem... Mama tylko jedna... i może jeszcze po klasztorach nie trafia się bicie. Byłbym naturalnie wstąpił do klasztoru... ale...
 Zamilkł nagle. Stali za węgłem wieziennego gmachu, przy kupie odpadków, kamieni i wiór drzewnych, nad ich głowami sunęły powoli, majestatycznie wielkie ciemne chmury. Wiatr się zrywał chwilami i niósł z miasta strzępy akordów jakichś niepojętych.
 — Ale co?... proszę, powiedz pan! — prosił Misza.
 — Niech pan wybaczy, panie student — począł Oficerow szeptem nerwowym, mrugając oczami, jakby patrzył na coś rżącego, — wybaczy pan... może to z mej strony wielka głupota... zresztą... tak, tak...
 — Co pan chce powiedzieć? — spytał cicho, krótko, dobitnie Misza.
 Oficerow zbliżył się do jego ucha i szepnął drżącym głosem.
 — To jest... ze względu... na Boga... czy pan wierzy?
 Misza spuścił głowę i po chwili, odrzekł cicho:
 — Ja sam doprawdy nie wiem.
 — Właśnie... właśnie... i ja też nie wiem! — wpadł mu żywo w słowa dozorca — myślę o tem często... bo jeśli jest naprawdę... to i na cóż ten strach wkoło... ten wielki strach