Strona:Maksym Gorki - W więzieniu.djvu/65

 — Był o wiele dłuższy... ale zapomniałem... wie pan.. bardzo lubię wiersze — wcale niepodobne do tego, co ludzie mówią.
 Misza dostrzegł, że dozorca wpatruje się weń z uwagą słyszał jakiś szelest za drzwiami i jednostajne zawodzenie pieśni za oknem... poczuł na grzbiecie ciepło od pieca.. ale jakoś tak zimno i ciasno zrobiło mu się w sercu...
 — Czy pan słaby może? — spytał Oficerow. — Dziś tak duszno!
 — Nie... to nic... — odparł głucho,
 Zdawało mi się, że powietrze celi nietylko duszne, ale wprost dziwnie gęste, przesiąkłe jakimś ciepłym pomrukiem i, że trudno tem oddychać...
 — Niech się pan położy! — rzekł nadzorca. Już pora spać!
 Potem dodał niespodzianie:
 — Wiem już kto koło pana siedzi...
 Misza milczał. Oczy Oficerowa błysły doń jeszcze raz przyjaźnie i znikły.
 Tam, gdzie niedawno tkwiły, został jeno mały okrągły otwór, jaśniejszy od otaczającej go ciemności, oświecony niby dalekiem jakiemś, nieruchomem światłem.
 Misza zmarczył czoło i powtórzył cicho:
 I nie miał kędy ledz, ni skłonić głowy.
 Za oknem drgały i wiły się tony pieśni, jakby się po ziemi kędyś błąkały, drogi szukając... płynęły... i zdało się,