skiéj nowy, w Polsce zaś znany już z Augustowskiego, z Lubelskiego i z okolic Warszawy. Słotny rok 1864 nie sprzyjał moim usiłowaniom zebrania nietoperzów tatrzańskich. Prócz nocka wąsatka (Vespertilio mystacinus), znalezionego za hutami pod korą obalonego smreka, nie widziałem wtedy żadnego innego nietoperza w Tatrach. Panu Kocyanowi snać sprzyjała dogodniejsza pora. Nietoperze i dwa gatunki nornic nabyłem od p. Kocyana dla zoologicznego gabinetu, który zaopatrzyć we wszystkie krajowe zwierzęta jest usilném staraniem mojém[1].
Podczas méj wycieczki w Tatry w roku 1866, idąc z wieczora reglami od polany Waxmundzkiéj ku dolinie Białki, udało mi się znaleść żerującego sorka malutkiego (Sorex pymaeus), zwierzątko owadożerne, ze wszystkich naszych ssaków najmniejsze. Przewodnik mój Wala i juhasi nazwali je za pierwszym rzutem oka reckiem, nazwa, którą ma u nich (czy powszechnie?) także Crossopus fodiens, nazwany przez p. Wałeckiego rzęsorkiem. Po 15 minutach mały mój niewolnik słabł coraz bardziéj, a w 29 minut niewoli już nie żył. Dr. Zawadzki podał sorka malutkiego jako zwierzę krajowe, p. Pietruski zaś nie objął go swém dziełem i dlatego położyłem w moim Przeglądzie przy tym gatunku znak wątpliwości. W krytyce tegoż Przeglądu przepowiada p. Taczanowski, iż „znajdowanie się sorka malutkiego sprawdzi się w Galicyi i że zdejmie się z pewnością temu gatunkowi znak wątpliwości“[2]. Otóż przewidywanie czcigodnego naszego badacza ziściło się rychło, a wątpliwość o podaniu Dra Zawadzkiego, nestora krajowych zoologów, okazała się niewłaściwą.
Według dotychczasowych spostrzeżeń i podań byłyby zatém w Tatrach następujące ssaki: Rhinolophus hipposideros; Vespertilio murinus, Bechsteini, mystacinus; Vesperugo serotinus, discolor, Nilssonii. Talpa europaea. Crossopus fodiens. Sorex pygmaeus. Erinaceus europaeus. Felis catus, lynx. Canis lupus, vulpes. Ursus arctos. Meles taxus. Mustela martes, foina. Foeterius putorius, erminea, vulgaris, lutreola. Lutra vulgaris. Sciurus vulgaris. Arctomys marmota. Myoxus glis, dryas. Hypudaeus glareolus, arvalis, terrestris (w myśl Blasiusa 355). Mus decumanus, musculus. Lepus timidus. Sus scrofa. Cervus elaphus. Cervus capreolus. Antilope rupicapra.
- ↑ Na str. 9 mego Przeglądu wypowiedziałem te słowa: „Zupełnego zbioru krajowych kręgowców nie ma dotychczas żadne z muzeów krajowych.“ Pisząc o kręgowcach galicyjskich, jak to świadczy napis, miałem na myśli oczywiście tylko muzea Galicyi. Pan Wałecki wykazując na str. 5 swego Przeglądu zwierząt ssących krajowych, jak fauna krajowa jest reprezentowana w gabinecie zoologicznym warszawskim, dodaje poniżéj: „Wiadomość tę dołączyłem głównie dla pragnących obeznać się z fauną krajową, a także dla sprostowania wiadomości świeżo przez Dra Nowickiego w poważnym organie, w Rocznikach Tow. nauk. krak. podanéj, że żadne z muzeów naszych nie posiada dotąd zupełnego zbioru krajowych zwierząt kręgowych“ Że się p. Wałecki ujął za gabinetem warszawskim, jest bardzo chwalebném, ale do prostowania mnie nie miał żadnéj podstawy, skoro o gabinecie warszawskim nic nie mówiłem.
- ↑ Biblioteka warszawska r. 1865. str. 286.
