Strona:Marcel Proust - Wpsc01 - W stronę Swanna 01.djvu/189

jemność aby panu podpisał tę książkę, mógłbym go o to poprosić.
 Nie śmiałem przyjąć, ale zadałem Swannowi parę pytań co do Bergotte’a.
 — Czy mógłby mi pan powiedzieć, którego on aktora najwyżej ceni?
 — Aktora, nie wiem. Ale wiem, że żadnego aktora nie równa z Bermą, którą stawia ponad wszystko. Czy ją pan widział?
 — Nie, rodzice nie pozwalają mi chodzić do teatru.
 — To szkoda. Powinienby ich pan o to poprosić. Berma w Fedrze, w Cydzie, to tylko aktorka — powie ktoś — ale pan wie, że ja nie bardzo wierzę w „hierarchie” w sztuce.
 I zauważyłem, jak mnie to już często uderzało w rozmowach Swanna z siostrami babki, że, kiedy mówi o rzeczach poważnych, kiedy używa wyrażenia zdającego się zawierać opinję w ważnym przedmiocie, ma zwyczaj oddzielać je specjalną intonacją machinalną i ironiczną, jakgdyby je ujmował w cudzysłów, jakgdyby nie chciał go brać na swój rachunek: hierarchia, wie pan, jak mówią głupcy? Ale w takim razie, skoro to było głupie, poco mówił hierarchia?
 W chwilę potem, dodał:
 — To panu da wizję równie szlachetną jak nie

185