Strona:Marcel Proust - Wpsc02 - W cieniu zakwitających dziewcząt 01.djvu/149

lem hrabiego Paryża, to nie znaczy nic. Iluż jest owych „przyjaciół książąt krwi”, których nie przyjętoby w bodaj trochę wybredniejszym salonie. Książęta krwi wiedzą czem są, nie są snoby, uważają się zresztą za coś o tyle powyżej reszty ludzkości, że wielcy panowie i mieszczanie wydają się im czemś prawie na jednym poziomie.
 Zresztą Swann, wybierając nazwiska, które przeszłość wpisała w wytworny świat i które jeszcze można tam czytać, nie zadowalał się szukaniem w towarzystwie zwykłych przyjemności kulturalnego człowieka i artysty. Znajdował dość grubą rozrywkę w tem, aby robić jakgdyby bukiety towarzyskie, grupując różnorodne składniki, gromadząc osoby pozbierane to tu to tam. Te doświadczenia „socjologji uciesznej” (przynajmniej w oczach Swanna) nie u wszystkich przyjaciółek jego żony — przynajmniej nie stale — znajdowały jednaki odzew. „Mam ochotę zaprosić razem Cottardów i księżnę Vendôme” — mówił Swann, śmiejąc się, do pani Bontemps, z miną smakosza, który ma ochotę na próbę zastąpić w jakimś sosie goździki pieprzem cayenna. Otóż ten zamiar, który miał się wydać rozkoszny Cottardom, posiadał dar przywodzenia do rozpaczy pani Bontemps. Swannowie przedstawili ją świeżo księżnej Vendôme, co sama pani Bontemps uważała za równie miłe jak naturalne. Pochwalić się tem przed Cottardami, było nie najmniej smakowitą częścią tej przyjemności. Ale, jak

145