Strona:Marcel Proust - Wpsc02 - W cieniu zakwitających dziewcząt 01.djvu/270

świństewko. Bez tego życie byłoby bardzo monotonne.
 I dalej mówiła cały czas o ministerjum tak jakby to był Olimp. Aby odmienić rozmowę, pani Swann zwróciła się do pani Cottard:
 — Ale pani mi coś bardzo piękna? Redfern fecit?
 — Nie, pani wie, że ja jestem wyznawczynią Rauthnitza. Zresztą to przerabiane.
 — No, wie pani, ten szyk!...
 — Ile pani myśli?... Nie, niech pani zmieni pierwszą cyfrę.
 — Jakto! Ależ to za darmo, to darowane! Powiedziano mi trzy razy tyle.
 — Oto jak się pisze historję, zakończyła żona doktora. I, pokazując pani Swann naszyjnik, który dostała od niej w prezencie, rzekła:
 — Popatrz pani, pani Odeto. Poznaje pani?
 W rozchyleniu portjery zjawiała się głowa ceremonjalnie pochylona, udająca przez żart obawę że przeszkadza: to był Swann.
 — Odeto, książę d’Agrigente jest w moim gabinecie i pyta czy może złożyć swoje uszanowanie. Co mam powiedzieć?
 — Że będę zachwycona, mówiła Odeta z zadowoleniem, nie wychodząc ze spokoju, który był jej o tyle łatwiejszy, iż zawsze, nawet jako kokota, przyjmowała ludzi z wielkiego świata.
 Swann szedł powtórzyć zaproszenie i w towarzystwie księcia wkraczał do salonu, o ile wśród tego

266