Strona:Marcel Proust - Wpsc02 - W cieniu zakwitających dziewcząt 02.djvu/158

 — Są nowości.
 — Och! nadzwyczajna jest ta pani Poncin! Mówże pani, co takiego?
 — To takiego, że kobieta z żółtemi włosami, uszminkowana na cal grubo, w powozie na milę pachnącym utrzymanką, takim jak mają tylko te panny, była tu przed chwilą z wizytą do rzekomej markizy.
 — Ojojoj! Ładna historja! ależ o tej damulce, którą spotkaliśmy, przypomina sobie dziekan, odrazuśmy sobie powiedzieli, że wygląda bardzo podejrzanie; ale nie wiedzieliśmy, że ona jechała do markizy. Kobieta z murzynem, prawda?
 — Właśnie, właśnie.
 — Och! Tum cię czekał! Nie znacie panie jej nazwiska?
 — Owszem, udałam żem się pomyliła, wzięłam jej bilet; przezwała się „księżna de Luxembourg“! Czy nie miałam racji podejrzewać! To przyjemne stykać się z czemś w rodzaju baronowej d’Ange z Półświatka.
 Tu, dziekan zacytował prezydentowi Maturina Regnier i Macette.
 Nie trzeba zresztą przypuszczać, aby to nieporozumienie było chwilowe, nakształt tych, które się piętrzą w drugim akcie farsy, aby się rozprószyć w trzecim. Pani de Luxembourg, siostrzenica króla angielskiego i cesarza austrjackiego, oraz pani de Villeparisis uchodziły stale, kiedy jechały powo-

154