Strona:Marcel Proust - Wpsc02 - W cieniu zakwitających dziewcząt 03.djvu/59

osoby, czuło się chęć lepszego przyjrzenia się szczęśliwej istocie, będącej „przyjaciółką małej Simonet“. Musiał to być przywilej, nie damy całemu światu. Bo arystokracja jest rzeczą względną. I bywają tanie pokątne kąpieliska, gdzie syn handlarza mebli jest królem elegancji i panuje nad swoim dworem niby młody książę Walji.
 Często starałem się później przypomnieć sobie, w jaki sposób zabrzmiało mi na plaży to nazwisko Simonet, jeszcze niepewne dla mnie wówczas co do formy, a także co do treści, co do jego przynależności do tej lub innej osoby; w sumie nacechowane ową mglistą nowością, tak wzruszającą nas później, kiedy to nazwisko, którego litery ryją się w nas z każdą sekundą głębiej dzięki naszej nieustającej uwadze, stało się (co miało się zdarzyć u mnie, w stosunku do młodej Simonet, aż w kilka lat później) pierwszym wyrazem, jaki odnajdujemy czy to w chwili przebudzenia się, czy ocknąwszy się z omdlenia, nawet przed świadomością godziny, miejsca gdzie się znajdujemy, prawie przed słowem „ja’; — jakgdyby istota którą ono oznacza była bardziej nami niż my sami, i jakby, po paru chwilach nieświadomości, czas gdy nie myśleliśmy o niej, był niby rozejm wygasający przed każdym innym. Od pierwszego dnia powiedziałem sobie — nie wiem czemu — że Simonet musi być nazwiskiem jednej z tych dziewcząt, i bez przerwy zastanawiałem się w jaki sposób mógłbym się zapoznać z rodziną Simonet; i

55