Strona:Marcel Proust - Wpsc02 - W cieniu zakwitających dziewcząt 03.djvu/94

Ta strona została skorygowana.

by jakiś początek zorganizowania, wysiłku w komponowaniu naszego życia; bez tego przypadku, mogliśmy w samym początku tak snadnie zapomnieć — jak tylu innych — obrazów, które kiedyś będziemy uważali za nasz los; on czyni nam ich wierną pamięć łatwą, nieuchronną, a niekiedy bolesną — po przerwach pozwalających mniemać iż przestaniemy pamiętać.
Pobyt Roberta dobiegał już końca. Nie odnalazłem swoich dziewcząt na plaży. Saint-Loup za krótko był popołudniu w Balbec na to aby się móc niemi zająć i starać się z niemi zapoznać na moją intencję. Wieczorem był wolniejszy i nadal zabierał mnie często do Rivebelle. Zdarzają się w takich restauracjach, jak w ogrodach publicznych i w pociągach, ludzie o wyglądzie napozór banalnym, a których nazwisko zdziwi nas, skoro, spytawszy o nie przypadkiem, odkryjemy, że ów obcy nie jest, jak sądziliśmy, byle kim, ale ni mniej ni więcej tylko ministrem lub księciem, o których słyszeliśmy tak często, Już parę razy w Rivebelle widzieliśmy z Robertem człowieka wysokiego wzrostu, bardzo muskularnego, o regularnych rysach, z siwiejącą brodą, o zamyślonem spojrzeniu, utkwionem pilnie w próżni. Siadał do stołu gdy wszyscy zaczynali się rozchodzić. Jednego wieczora, kiedyśmy spytali gospodarza, kto jest ten nieznany, samotny i zapóźniony gość, odparł: „Jakto, nie znacie panowie sławnego malarza Elstira?” Swann wspominał raz przy mnie to na-

90