Strona:Marcel Proust - Wpsc03 - Strona Guermantes 01-01.djvu/210

kiedy mi Saint-Loup oznajmił wyjazd kochanki do Bruges, mogłem przy obiedzie w obecności jego przyjaciół rzucić mu niby to niespodzianie:
 — Słuchaj, Robercie. Ostatnia rozmowa w przedmiocie damy, którą znasz. Przypominasz sobie malarza Elstira, którego poznałem w Balbec.
 — Ale jakże, oczywiście.
 — Przypominasz sobie moją admirację dla niego.
 — Wybornie, i list któryśmy mu posłali.
 — Otóż, jedną z najważniejszych przyczyn, dodatkową racją dla której pragnąłbym poznać pomienioną damę, wiesz wciąż którą...
 — Ależ tak! Ileż tych nawiasów!
 — Jest to, że ona ma u siebie conajmniej jeden bardzo piękny obraz Elstira.
 — A, nie wiedziałem.
 — Elstir będzie z pewnością na Wielkanoc w Balbec; wiesz, że on spędza teraz prawie cały rok na tem wybrzeżu. Bardzobym pragnął widzieć ten obraz przed wyjazdem do Balbec. Nie wiem, czy ty jesteś w dość bliskich stosunkach ze swoją ciotką, czy nie mógłbyś — zachwalając mnie jej natyle zręcznie, aby nie odmówiła — poprosić, żeby mi pozwoliła zobaczyć obraz bez ciebie, skoro ciebie nie będzie w Paryżu.

204