Strona:Marcel Proust - Wpsc04 - Strona Guermantes 02-02.djvu/101

najgorętsze pragnienie cesarza, ale on chciałby, żeby to wyszło z serca. Powiada: „Chcę uścisku dłoni, a nie machnięcia kapeluszem“. W ten sposób bylibyście niezwyciężeni. To byłoby praktyczniejsze, niż sojusz anglo-francuski, na który dzwoni pan de Norpois.
 — Pan zna pana de Norpois, wiem — rzekła do mnie pani de Guermantes, aby mnie nie zostawiać poza kręgiem rozmowy.
 Przypomniałem sobie, że pan de Norpois opowiadał, iż robiłem wrażenie że go chcę pocałować w rękę. Myśląc że z pewnością opowiedział to pani de Guermantes, a w każdym razie musiał jej mówić o mnie w sposób złośliwy, skoro, mimo przyjaźni z ojcem, nie wahał się mnie ośmieszać, nie zrobiłem w tej chwili tego, coby zrobił człowiek światowy. Powiedziałby, że nie znosi pana de Norpois i że mu to dał uczuć; a powiedziałby to w tym celu, aby się zdawało że jest dobrowolną przyczyną złośliwości ambasadora, które-to złośliwości stałyby się tem samem jedynie kłamliwym i interesownym odwetem. Rzekłem przeciwnie, iż, ku mojemu wielkiemu zmartwieniu, sądzę, że mnie pan de Norpois nie lubi.
 — Zupełnie się pan myli — odparła pani de Guermantes. — Bardzo pana lubi. Może pan spytać

95