Strona:Marcel Proust - Wpsc04 - Strona Guermantes 02-02.djvu/134

pan szedł daleko, nie ma już pór roku! rzekła do mnie księżna Parmy.
 — Och, co do tego, Wasza Królewska Wysokość może być spokojna — przerwała dama dworu ze sprytną miną: nie będzie już śnieg padał.
 — Co pani może wiedzieć? spytała cierpko przezacna księżna Parmy, którą jedynie głupota jej damy dworu umiała wyprowadzić z równowagi.
 — Mogę zaręczyć Waszej Królewskiej Wysokości; że nie może śnieg padać, to jest fizyczne niepodobieństwo.
 — Ależ czemu?
 — Nie może już padać, bo zrobiono co trzeba aby temu zapobiec: posypano sól!
 Naiwna dama nie spostrzegła gniewu księżnej i wesołości innych osób, bo zamiast zmilczeć, rzekła do mnie z miłym uśmiechem, nie biorąc w rachubę moich zaprzeczeń w przedmiocie admirała Jurien de la Gravière:
 — Zresztą cóż to znaczy? Pan musi być zahartowany jak marynarz. Dobra krew nie zawodzi.
 Odprowadziwszy księżnę Parmy, pan de Guermantes rzekł do mnie, biorąc moje palto: „Pomogę panu wdziać kożuch“. Nie uśmiechał się już nawet używając tego słowa, bo właśnie najpospolitsze wy-

128