Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/164

wrażliwości innych, człowiek podobny do tego, czem rodzice byli dla mnie. Widocznie każdy musi w sobie kontynuować życie swoich bliskich; zrównoważony i ironiczny jegomość, który nie istniał we mnie na początku, zlał się z wrażliwcem; naturalne było że się stałem z kolei takim, jakimi byli niegdyś moi rodzice.
 Co więcej, w chwili gdy się tworzyło to nowe ja, znajdowało ono swój gotowy już język we wspomnieniu ironicznego i karcącego języka, którym do mnie mówiono niegdyś, a którym teraz ja miałem mówić do innych. Wychodził on całkiem naturalnie z moich ust, czy żem go wywoływał przez mimetyzm i przez skojarzenie wspomnień, czy że delikatne i tajemnicze zaklęcia sił życiowych wyrysowały we mnie, bez mojej wiedzy, niby na liściu rośliny, te same intonacje, gesty, pozy, jakie mieli moi rodziciele. Bo czasami, w rozmowie z Albertyną, w trakcie odgrywania rozsądnego człowieka, zdawało mi się że słyszę babkę; czyż zresztą nie zdarzyło się matce myśleć czasem że to ojciec wchodzi, tak dalece miałem ten sam sposób pukania; tajemne i nieświadome prądy władały we mnie nawet drgnieniami palców, wprawionych w ten sam rytm co palce rodziców.
 Z drugiej strony, złączenie sprzecznych czynników jest prawem życia, zasadą zapłodnienia i — jak się okaże — przyczyną wielu nieszczęść.