Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/201

 — Kiedy panienka zamówiła mnie aż na szóstą na place d’Armes. Nie kazała po siebie zajechać po śniadaniu.
 — A! — rzekłem, starając się pokryć przygnębinie. I wróciłem na górę. Zatem więcej niż siedem godzin Albertyna była sama, swobodna. Wiedziałem coprawda, że fiaker nie był jedynie pretekstem, aby się pozbyć nadzoru szofera. W mieście Albertyna wolała jeździć fiakrem, mówiła że lepszy widok, że cieplej. Bądź jak bądź, spędziła siedem godzin, o których nie dowiem się nigdy nic. I nie śmiałem myśleć o sposobie, w jaki musiała ich użyć. Uważałem, że szofer był bardzo nieoględny, ale odtąd ufność moja w niego stała się zupełna. Bo gdyby był bodaj trochę w „sitwie“ z Albertyną, nie przyznałby się nigdy, że jej zostawił swobodę od jedenastej rano do szóstej wieczór. Mogło być jedno tylko wytłumaczenie tych zwierzeń szofera, ale niedorzeczne. Mianowicie, że jakaś sprzeczka między nim a Albertyną obudziła w nim chęć pokazania jej — zapomocą tej drobnej rewelacji — że potrafi mówić i że, po tem łagodnem ostrzeżeniu, o ile nie będzie tańczyła tak jak on zagra, potrafi jej dać szkołę. Ale to był absurd; trzebaby najpierw przyjąć jakąś nieistniejącą zwadę między nim a Albertyną, a następnie zrobić szantażystę z tego pięknego szofera, który zawsze był taki uprzejmy i tak na miejscu. W dwa dni później przekonałem się zresztą, że umie czuwać