Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/222

się w prawie ukrywać; tak iż umierający ateusz który je odkrył, przeświadczony o nicości wszystkiego, niedbający o sławę, obraca jednak ostatnie godziny na to by je przekazać.
 Niewątpliwie, co się tyczy Lei, byłem dopiero przy pierwszem z tych twierdzeń. Nie wiedziałem nawet, czy Albertyna ją zna. Ale to wychodziło na jedno. Trzeba było za wszelką cenę uniknąć tego aby mogła w Trocadéro odszukać tę znajomą — lub zapoznać się z tą nieznajomą. Powtarzam, nie wiedziałem, czy ona zna Leę, mimo iż musiałem przecie słyszeć o tem w Balbec, od samej Albertyny. Bo zapomnienie unicestwiało we mnie, tak jak w Albertynie, znaczną część tego co mi mówiła. Zamiast być dubletem epizodów naszego życia, wciąż obecnym naszym oczom, pamięć jest raczej nicością, z której chwilami jakieś podobieństwo pozwala nam wskrzesić martwe wspomnienia; ale i tak jest tysiąc drobnych faktów, które nie dostały się w orbitę pamięci i które umkną się na zawsze naszej kontroli. Nie zwracamy uwagi na wszystko to, czego związków z realnem życiem ukochanej istoty nie znamy, zapominamy natychmiast tego co nam mówiła w związku z jakimiś obcym nam faktem lub człowiekiem, i miny jaką miała mówiąc o tem. Toteż kiedy później ten sam człowiek obudzi naszą zazdrość, wówczas, dla przekonania się czy się nie mylimy, czy w istocie z nim należy wiązać pośpiech z jakim nasza kochanka pragnie