Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/258

i może uwolnienia się w ten sposób od pokusy. Ten, kto chce podtrzymać w sobie żądzę życia oraz wiarę w coś rozkoszniejszego niż rzeczy zwyczajne, powinien chodzić na spacer; ulice bowiem, aleje pełne są Bogiń. Ale Boginie nie pozwalają zbliżyć się do siebie. Tu i ówdzie, wśród drzew, u wejścia do kawiarni, służąca czuwała jak nimfa u wstępu do świętego gaju, podczas gdy w głębi trzy młode dziewczyny siedziały obok olbrzymiego łuku swoich bicyklów stojących koło nich, niby trzy Nieśmiertelne, wsparte łokciem o chmurę lub o bajecznego bieguna, na których spełniają swoje mitologiczne podróże. Zauważyłem, że za każdym razem kiedy Albertyna przez chwilę popatrzyła na te dziewczęta, oczy ich z głęboką uwagą natychmiast zwracały się ku mnie. Ale ani nasilenie tej kontemplacji, ani jej krótkość wyrównana nasileniem nie dręczyły mnie zbytnio; w istocie, zdarzało się często, że Albertyna, czy pod wpływem zmęczenia czy że ten sposób patrzenia właściwy jest istocie z natury uważnej, przyglądała się tak, jakby w zadumie, bądź mojemu ojcu bądź Franciszce; co zaś do szybkości z jaką zwracała się ku mnie, mogła wynikać z faktu, że Albertyna, znając moje podejrzenia chciała (nawet gdyby nie były uzasadnione) uniknąć dania im pozoru. Z tą samą zresztą uwagą, która wydałaby mi się występna u Albertyny (również gdyby jej przedmiotem byli młodzi ludzie) ja sam spoglądałem na wszystkie