Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/265

jej dawną piękność, dawną wartość. I w ten sposób, ciężka nieco nuda, jaką odczuwałem przy niej, ustępowała chwilami frenetycznemu pragnieniu, pełnemu wspaniałych burz i żalów; i zależnie od tego czy była przy mnie, w moim pokoju, czy też wracałem jej w pamięci swobodę na didze, w wesołych plażowych kostjumach, przy dźwięku muzyki morza, jawiła się Albertyna, to wyrwana z tego środowiska, posiadana i mało cenna, to zanurzona w nie z — powrotem, wymykająca mi się w nieodgadnioną przeszłość, obrażająca mnie w obecności przyjaciółki, niby bryzg fali lub olśnienie słońca — Albertyna, to przeniesiona na plażę, to zamknięta w moim pokoju, przedmiot jakiejś ziemnowodnej miłości.
 Gdzieindziej, liczna gromadka grała w piłkę. Wszystkie te dziewczęta chciały korzystać ze słońca, bo owe dnie lutowe, nawet kiedy są tak lśniące, nie trwają długo i blask nie opóźnia ich schyłku. Zanim jeszcze nadszedł, mieliśmy chwilę półmroku, bo dotarłszy do Sekwany, gdzie Albertyna podziwiała (a przez swoją obecność przeszkodziła mi podziwiać) refleksy czerwonych żagli w zimowej i błękitnej wodzie, dom przycupnięty w dali niby samotny mak na jasnym horyzoncie, którego cząstkowem, kruchem i żyłkowanem skamienieniem zdawało się w oddali Saint-Cloud, wyszliśmy z powozu i chodziliśmy długo; przez chwilę prowadziłem ją nawet pod rękę; miałem