Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/237

tego nie zobaczę ani jutro, ani pojutrze, ani nigdy. Biedny pokoik. Zdaje mi się, że to niemożliwe, to mi się nie mieści w głowie.
 — Tak trzeba, byłaś tu nieszczęśliwa.
 — Ale nie, nie byłam nieszczęśliwa, dopiero teraz będę.
 — Ale nie, upewniam cię, to lepiej dla ciebie.
 — Może dla ciebie!
 Zacząłem uparcie patrzeć w próżnię, tak jakbym, opanowany głębokiem wahaniem, walczył przeciwko myśli, przychodzącej mi do głowy:
 — Słuchaj, Albertyno, mówisz że jesteś tutaj szczęśliwsza, że będziesz nieszczęśliwa.
 — Z pewnością.
 — To wielki wstrząs dla mnie: czy chcesz, żebyśmy spróbowali przedłużyć o kilka tygodni... kto wie, tydzień po tygodniu można zajść bardzo daleko... wiesz że istnieją prowizor ja, trwające w końcu wiecznie.
 — Och, jakibyś ty był milusi!
 — Ale w takim razie, szaleństwo jest tak się dręczyć bez powodu całe godziny; to tak jak podróż, do której się człowiek przygotowuje, a potem nie jedzie. Jestem jak zbity z tego wszystkiego.
 Posadziłem ją na kolanach, wziąłem rękopis Bergotte’a, którego tak pragnęła i napisałem na okładce: „Mojej małej Albertynce, na pamiątkę odnowienia kontraktu“.