Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/35

cją — ale taką, którą wielka arystokracja ignoruje. Ale pani Verdurin, znając arystokratyczne pretensje sfer pani Saintine, a nie zdając sobie sprawy z sytuacji męża (bo wrażenie wysokości daje nam to, co jest trochę powyżej nas, nie zaś to co jest nam prawie niewidoczne, tak dalece gubi się w obłokach), sądziła iż musi usprawiedliwić zaproszenie pana Saintine, podkreślając, że on „ma wiele stosunków, jako mąż panny X“. Ciemnota o jakiej świadczył ten pogląd, diametralnie sprzeczny z prawdą, sprawiła, że na pomalowanych wargach barona wykwitł uśmiech pobłażliwej wzgardy i szerokiej tolerancji. Nie raczył odpowiedzieć wprost, ale ponieważ chętnie budował w materji światowej teorje, w których wyrażała się jego bujna inteligencja oraz wyniosła duma, rzekł potwierdzając tem dziedziczną błahość swoich zainteresowań:
 — Saintine powinien był się mnie poradzić, zanim się ożenił; istnieje eugenika socjalna, jak eugenika fizjologiczna, a ja jestem może jedynym jej doktorem. Wypadek Saintine’a nie podlegał dyskusji; jasne było, że żeniąc się w ten sposób, wiąże sobie kulę u nogi i chowa własne światło pod korcem. Jego karjera była skończona. Byłbym mu to wytłumaczył i zrozumiałby mnie, bo jest inteligentny. Naodwrót istniała pewna osoba, posiadająca wszystko co trzeba aby mieć sytuację wysoką, dominującą, uniwersalną, tylko straszliwy ka-