Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/38

ny był człowiekiem z rodziny bardzo starej, ale z tytułem książęcym, datującym dopiero od XIX wieku (jak np. Montesquiou), z dnia na dzień liczyła się dla pana de Charlus jedynie dawność tytułu, rodzina była niczem. „To nie są nawet książęta — wykrzykiwał. Poprostu tytuł księdza de Montesquiou przeszedł nieprawnie na jego krewniaka, niespełna osiemdziesiąt lat temu. Obecny „książę“ jeżeli można go tak nazywać — jest trzeci z kolei. Gadaj mi pan o takich ludziach jak Uzès, La Tremollle, jak Luynes, dziesiątych i czternastych diukach; jak mój brat, dwunasty diuk de Guermantes a siedemnasty książę Kordowy! Montesquiou są ze starej rodziny, więc co? czegóż by to dowodziło, nawet gdyby było dowiedzione? Tak starej, że aż zmurszałej.
 Jeżeli przeciwnie baron poróżnił się z arystokratą, diukiem z dziada pradziada, mającym wspaniałe parantele, spokrewnionym z panującymi, ale z rodu któremu ten blask przyszedł nader szybko i nie sięgał zbyt dawno, jak naprzykład Luynes, wszystko było odwrotnie: sam ród się liczył. „Pytam się was, powiedzcie, taki pan Alberti ledwie oskrobany z chamstwa za Ludwika XIII! Cóż to ma za znaczenie że łaska dworu pozwoliła im zgromadzić diukostwa, do których nie mieli żadnego prawa?“
 Co więcej, u pana de Charlus, upadek następował tuż po szczytach łaski, z racji owej natury