Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/114

 — I jesteś tutaj sama, zupełnie sama, takie dziecko. Dawniej płakałaś kiedy byłaś sama.
 — Nie jestem sama, rzekła, bo czekam.
 — O Monello! i kogóż czekasz, śpiąca, tak skulona w ciemności.
 — Nie wiem, rzekła, lecz czekam. I czekanie moje jest ze mną.
 Zobaczyłem wtedy, że cała jej twarz, zwrócona była ku wielkiej nadziei.
 — Nie trzeba tu zostawać, rzekła, jeszcze w tem miejscu ciemnem i chłodnem, wróć do twych przyjaciół, ukochany.
 — Czy nie chcesz prowadzić mię i nauczyć Monello, ażebym i ja zyskał cierpliwość twego czekania. Jestem taki samotny!
 — O ukochany, rzekła, niezdolnam cię nauczać, jak niegdyś, gdy mówiłeś, że jestem małem zwierzątkiem. To są rzeczy, które odnajdziesz sam myślą długą i pracowitą, tak jak ja ujrzałem je wszystkie naraz w śnie.
 A czy ci towarzyszy w twym śnie Monello wspomnienie przeszłego życia, czy pamiętasz o nas w twoim śnie.
 — Jakże mogłabym zapomnieć ciebie, uko-