Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/17

Zagaś lampę życia, którą ci skłania los. Bowiem wszelka lampa stara jest dymna.
 Sam nie przekazuj sobie nic — radości ni bolu.
 Nie bądź niewolnikiem żadnej formy: ciała ani ducha.
 Nie uderzaj nigdy jednakim ruchem dłoni.
 Nie przeglądaj się w śmierci, daj, by woda bieżąca uniosła twój obraz.
 Uciekaj od ruin i nie płacz pośród nich.
 Kiedy porzucasz odzież twą wieczorem, rozodziej się z twojej duszy dziennej. Nagim bądź, chwili każdej.
 Wszelkie zadowolenie wyda ci się śmiertelnem; biczem je gnaj.
 Nie traw minionych dni, karm się rzeczami, które mają przyjść.
 Nie spowiadaj się z przeszłości twojej — ona już umarła, wyznaj sam sobie rzeczy, które przyjdą.
 Nie zstępuj kwiecia rwać wzdłuż drogi swojej. Ciesz się każdem zjawiskiem. Ale je rzuć i nie odwracaj się za niem.
 Nie odwracaj się nigdy: za tobą biegnie łopot płomieni Sodomy i zamieniłbyś się w posąg stężałych łez.