Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/53

 — Ona może upadła między złe liście co farbują, pomyślała Buchette.
 I odważnie przebywszy wielkie, zjeżone paprocie, pełne tarnin i porostów, zbliżyła się do dziwnej postaci. Małe zielonawe ramionka wyciągnęły się ku niej poprzez zwiędłe krzewy.
 — Ona jest podobna do mnie, pomyślała Buchette, tylko ma śmieszną cerę.
 Zielone, rozpłakane stworzenie było nawpół odziane rodzajem tuniki uszytej z liści. Była to istotnie dziewczynka o cerze dzikiej rośliny. Buchette myślała, że ma nogi wrośnięte w ziemię, ale poruszała niemi bardzo zręcznie.
 Buchette pogłaskała jej włosy i wzięła ją za rękę. Dała się uprowadzić, płacząc ciągle. Zdawało się, że nie umie mówić.
 — Jezus Marya! Zielona dyablica! krzyknął ojciec Buchette’y, kiedy ją zobaczył.
 Zkąd przychodzisz mała i dlaczego jesteś zielona. Czy nie umiesz odpowiedzieć?
 Nie można było dowiedzieć się nawet, czy słyszała. »Może jest głodna«? zapytał. I podał jej chleb i dzbanek. Obracała chleb w ręku, i rzu-