Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/76

 — Chodź! rzekła Cesia.
 Pchnęła drzwi ogrodu i poczuła nagły chłodny wiew. Plama ciemnej zieleni odcinała się na murawie. Wielki jawor drżał, a gwiazdy zdawały się wisieć wśród gałęzi. Ogród warzywny był jasno oświecony, a klosze szklane na melonach połyskiwały.
 Cesia przesunęła się w wysokiej trawie, co połaskotała ją z lekka. Pobiegła między szklane klosze, po których przelatały krótkie błyski.
 — Ja nie mam chrzestnej matki. Czy umiesz zrobić powóz kocie, spytała.
 Zwierzątko ziewnęło, podnosząc łebek ku niebu, po którem goniły się szare chmurki.
 — Nie mam jeszcze królewicza, mówiła Cesia. Kiedyż przyjedzie?
 Usiadłszy obok wielkiego fioletowego ostu patrzała na płot ogrodowy, potem zdjęła jeden pantofelek i rzuciła go z całej siły ponad krzakiem agrestu. Pantofelek upadł na drogę.
 Cesia pogłaskała kota, mówiąc.
 — Słuchaj kocie. Jeżeli królewicz nie odniesie mego pantofelka, to kupię ci buty i powędrujemy razem go szukać. To bardzo piękny mło-