Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/9

 Żal mi ciebie, żal mi ciebie o ukochany!
 A przecież wrócę w noc, bo trzeba, żebyś mię utracił zanim odnajdziesz. A jeśli mię odnajdziesz, raz jeszcze odejdę.
 Bowiem jestem tą, która jest sama.
 I Monella rzekła jeszcze:
 Że jestem sama, dasz mi imię Monelli, lecz będziesz wiedział, że ja noszę wszystkie imiona.
 Że jestem tą i tamtą i tą bez imienia. I zaprowadzę cię do moich sióstr, które są mną, podobne do bezrozumnych dziewcząt ulicznych.
 Zobaczysz je gnębione samolubstwem i namiętnością, okrucieństwem i dumą, cierpliwością i litością, jak nie mogą jeszcze odnaleść się w sobie.
 Zobaczysz, jak daleko idą szukać siebie.
 Lecz ty odnajdziesz mię sam, i ja odnajdę siebie; ty mię utracisz i ja się sama utracę.
 Bowiem jestem tą, którą utraca się, zaledwie odnalazłszy.
 I Monella rzekła jeszcze:
 Tego dnia kobieta dotknie twojej dłoni i ucieknie.