Strona:Marceli Motty - Przechadzki po mieście 01.djvu/190

gdzie, uniwersytet przebywszy, zyskał stopień magistra prawa i rozpoczął zawód sądowy w biurach prokuratoryi. Niedługo tam jednak pozostał, wir bowiem powstania poniósł go, rok późniéj, do szeregów narodowych, w których wytrwał do końca. Wyszedł szczęśliwie ze wszystkich głównych potrzeb, w których miał udział; bił się pod Dębem, Iganiami, Ostrołęką, pod Wolą i na Czystem; wrócił wreszcie, nie mogąc nadal pozostać w Królestwie, z krzyżem złotym i stopniem porucznika, do stron rodzinnych, gdzie, ożeniwszy się, lat kilka zajmował się gospodarką, dopóki go, zdaje mi się, trzydziestego dziewiątego roku, po wybryku Vettera, o którym ci wspominałem, nie wezwano do landszafty.
 Przy tym zakładzie pracował wiernie i sumiennie jako rendant główny, w wzorowym porządku utrzymując kasę przez lat trzydzieści kilka i przeprowadzając wszystkie operacye finansowe z rozwiązaniem połączone. Wszakże czynności swéj nie ograniczał na landszafcie; zawsze gotowym był wspierać wszystko, co ku dobru innych lub publicznemu zmierzało. Roku czterdziestego szóstego, chociaż do bezwzględnych zwolenników Mierosławskiego się nie liczył, nie stał jednak wyraźnie na przeciwnem polu i wypełnił niejedno, co od niego żądano; czterdziestego ósmego roku służył gorliwie komitetowi narodowemu i bardzo był czynny w sprawach tyczących się obozów; lat kilka zawiadywał kasą Towarzystwa Pomocy Naukowéj, a dwadzieścia kilka przewodniczył stale jéj komisyom rewizyjnym; uczestniczył w założeniu i wprowadzeniu w życie tutejszéj Kasy pożyczkowéj, niemniéj jak i Towarzystwa przemysłowego i szpitalika dziecięcego; zajmował się gorliwie religijnemi, a nieraz i prywatnemi sprawami niektórych rodzin kalwińskich; przez długi czas należał do dozoru kościelnego tutejszéj ewangelickiéj gminy św. Piotra, któréj