Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No250 part13.png

 W chwili, gdy hrabia wszedł do loży, syrena w różowej sukni, odwróciła głowę z niewypowiedzianym wdziękiem i podając rękę przybyłemu, powiedziała:
 — Dobry wieczór, kochany hrabio.
 — Dobry wieczór, margrabino.
 — Czy odebrałeś pan tę parę słów które pisałam dziś rano?
 — Odebrałem skoro tu jestem.
 — Dziękuję za grzeczność.
 — Powiedz raczej za posłuszeństwo.
 — Wyrażenie nie byłoby właściwe.
 — Dla czego?
 — Bo ja nie rozkazuję nigdy.
 — To prawda, ale objawiasz życzenie, co na jedno wychodzi, ponieważ twoje życzenia są dla mnie rozkazami.
 Młoda kobieta podniosła bukiet i rozkoszowała się przez chwilę cudownym zapachem kwiatów.
 — Dosyć komplementów — rzekła — pomówmy nakoniec seryo.
 — Czy masz mi co ważnego do powiedzenia?
 — Słucham.
 — Wolny jesteś po teatrze?
 — Ja zawsze jestem wolny.
 — Zatem przyjdź do mnie na kolacyę.
 — Sam na sam... margrabino?... jak kiedyś...