Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No251 part3.png

na parę sekund przed skończeniem antraktu.
 Już muzykanci zajęli swoje miejsca przed pulpitami — już i spektatorowie wszyscy zajęli swoje miejsca w krzesłach.
 Baron oczekiwał na powrót sąsiada z żywą niecierpliwością.
 — Do licha, kochany hrabio, cóż to siedziałeś tak długo?
 — Tak ci się wydaje...
 — Wcale mi się nie wydaje, chociaż nie dziwię się wcale. Jak się nazywa to urocze, to czarujące stworzenie, z którem jak przypuszczam, pozostajesz w bardzo poufnych stosunkach?
 — Więc wiesz, w której loży składałem wizytę?
 — Mam przecie doskonałe oczy i w dodatku wiedeńską o dwunastu szkłach lornetkę.
 — Tak ci się podobała ta dama?
 — Jeżeli powiem „prześliczna“, to powiem za mało, bajecznie piękna, niesłychanie piękna, zachwycająca, oślepiająca! urocza...
 — Zmiłuj się baronie, co za obfitość porównań!...
 — To wszystko głupstwo wobec tego słońca piękności... Widziałem ładne kobiety w mojem życiu, ale nigdy nic podobnego nie widziałem...