Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No257 part8.png

 — Gastonie! Gastonie! — wołała nieprzytomna prawie. — To okropne, to chyba sen... co tu krwi!... Boże wielki... co tu krwi!... Dwa trupy! ten człowiek... to zapewne złoczyńca, ale to biedne dziecko... co ono tu mogło robić?...
 — Otwierało drzwi temu oto nędznikowi, którego widzisz obok... Przygotowywało spełnienie zbrodni...
 — Dziecko nie pojmuje co to zbrodnia, spełnia tylko to co mu każą. Nie trzeba było go zabijać...
 — A tak, prawdę mówisz kochana Blanko, trzeba je było oszczędzić, masz racyę, masz zupełną racyę. Żal mi, żal mi ogromny, że jedna z kul ugodziła w nieszczęśliwą dziecinę, w nią nie celowałem wcale... O! za jakąbądź cenę chciałbym ją powrócić do życia. Cóż za traf nieszczęśliwy!...
 — Ale może ona niezabita, może żyje jeszcze... — odezwała się znowu młoda kobieta,
 — Być może!...
 — Trzeba się o tem przekonać!
 — To bardzo łatwe...
 — Co myślisz zrobić?
 — Obejrzeć ranę i przyłożyć rękę do serca czy bije jeszcze...
 Mówiąc to, Gaston postąpił w stronę gdzie leżały oba trupy.