Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No260 part11.png

w przepaść bezdenną i znowu cisnął pod niebiosa.
 Wszystko to trwało daleko krócej, aniżeli nasze opowiadanie.
 Po kwadransie szalupa znalazła się na morzu stosunkowo spokojnem i bez kropli wody w wewnątrz.
 Joson, nie chciał uwierzyć, że jeszcze żyje, drżał całem ciałem, — wybladłe usta szeptały zaczęty pacierz.
 Wtedy dopiero Gaston spostrzegł, że szalupa nie dała się kierować dla tej prostej przyczyny, że Joson nie trzymał wioseł.
 — A niechaj cię dyabli porwą — krzyknął na marynarza, którego nigdy w podobny sposób nie traktował, co ty tam wysiadujesz jak drewniana lala, przydatna tylko na to, aby ją wrzucić na ogień. — Czy chcesz abyśmy poszli. na dno? Bierz wiosła, jeżeli ci idzie o życie i wiosłuj za czterech!...
 Joson nie dał sobie. dwa razy powtórzyć rozkazu.
 Rzucił się do wioseł, które prawdziwym cudem Opatrzności ocalały i zaczął pracować z energią i siłą nadzwyczajną.
 Złość Gastona minęła natychmiast, uśmiechał się nawet.
 — O! tak to aż miło! — przemówił.