Strona:Margrabina Castella from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1887 No279 part15.png

 Po chwilowem wahaniu przeszedł salonik i stanął w progu.
 Oczom jego przedstawił się smutny niezwykle widok.
 Blanka leżała nieruchoma z oczami zamkniętemi i wyglądała jak nieżywa.
 Jej piękna łagodna twarzyczka, okropnie wychudła i blada, wyglądała jak wykuta z kararyjskiego marmuru.
 Margrabina-matka, siedząca w nogach łóżka, podobną była do statui boleści.
 Głowę w tył przechyliła a grube łzy spływały jej po twarzy.
 — Boże! — jęknął Gaston z osłupieniem, — czyż Blanka już nie żyje?...
 Uczuł że się pod nim uginają kolana.
 Jakkolwiek odezwał się cicho, matka go posłyszała.
 Odwróciła wolno głowę i zobaczyła stojącego we drzwiach zbrodniarza.
 Wszystka krew uderzyła jej do głowy i zaczerwieniła się strasznie.
 Twarz przybrała wyraz groźny i straszny, podniosła się z krzesła, krokiem pewnym podeszła do Gastona i głosem pełnym pogardy zapytała:
 — Po coś tu przyszedł?...
 — Matko... — wyszeptał Gaston.
 — Nędzniku! — przerwała matka,