Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/100

 — No, przecie!
 — Więc co?
 — Więc co?!… Więc wiesz, że w Rakowiczach mieszka dwadzieścia sześć rodzin polskich.
 — Że tam jest dużo Polaków wiem; że tam jest jeszcze więcej psów też się przekonałam, bo bardzo na mego Nika napadały.
 — A wiesz, ile tam jest dzieci w wieku od siedmiu do czternastu lat?
 — Pewnie dużo, bo w chałupach jest zawsze wiele dzieci i pcheł.
 — Tylko proszę bez złośliwych porównań. Trzeba było urodzić się w Krasnojarsku, żeby tak pogardliwie odnosić się do polskich dzieci! Otóż tych naszych polskich dzieci w wieku szkolnym, a nie umiejących nawet dobrze mówić rodzinnym językiem, jest czterdzieści.
 — Czy mam się z tego cieszyć, czy smucić? Powiedz, bo muszę przygotować odpowiednią minę.
 — Et, z tobą nie warto nawet mówić!
 — No, Juraś, nie ciskaj się. Już słucham poważnie… Więc cóż te dzieci?
 — Więc te dzieci winny umieć czytać i pisać po polsku, poznać choć pobieżnie nasz kraj, nasze dzieje, arcydzieła naszej literatury.
 — Bardzo słusznie… więc?
 — Więc gdy roboty w polu skończone, przychodzą do mnie na naukę, codzień na dwie godziny.