Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/119

 — Nie…
 — Nie?!
 — Teraz jest pani demonem.
 — Niech pan nie mówi do mnie w ten sposób, bo odwykłam od pompatycznych wyrażeń i śmieszą mnie one niesłychanie.
 — Pani zdziczała na Litwie.
 — Nic dziwnego, siedzę wśród lasów, wilków, dzików i niedźwiedzi.
 — I zagustowała pani w niedźwiedziach — rzekł, topiąc bazyliszkowy wzrok w siedzącym naprzeciwko Jerzym, który patrzał obojętnie przed siebie, jakby nie słuchając rozmowy.
 — O tak, ja kocham mego niedźwiedzia! — zawołała Lili, wybuchając śmiechem.
 Timirasiew zagryzł usta.
 — Jest pani szczerą!… Czy mam powinszować?
 — Naturalnie, można winszować każdego wielkiego uczucia.
 — Czy rodzice są o tem powiadomieni?
 — Naturalnie, nie mam przed nimi żadnego sekretu i oni bardzo lubią mego niedźwiedzia.
 — Pani Eugenja Wacłówna nic mi o tem nie wspominała.
 — A poco?… Dosyć, że pan sam pozna mego niedźwiedzia!
 Pani Janina, którą raziła ta pusta i bezprzedmiotowa rozmowa, przeszła na temat polo-