Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/122

nut trwała ta gonitwa, na szczęście Timirasiew pośliznął się i upadł w błoto, to pozwoliło Jerzemu dogonić go, podnieść i okryć jego własnym futrzanym płaszczem. Pomimo dojmującego zimna Timirasiew spocony był, a jednak drżał i dzwonił zębami, były to przecie dreszcze jedynie przestrachu.
 — Niech pan prędko idzie na górę — mówił Jerzy — żeby pan nie przeziąbł; dobrze, że kazano i tamten pokój ogrzać.
 — Dziękuję panu, wrócę do pokoju, w którym spałem.
 — To niemożliwe, szyby potłukły się w oknie, wyrwanem przez pana.
 — A — to niemiła historja!
 — Przepraszamy pana najmocniej, zapomnieliśmy kazać zamknąć tego, zresztą zupełnie oswojonego, niedźwiedzia.
 — Nie potrzebuje pan przepraszać, miło mi że dostarczyłem rozrywki w nudzie wiejskiego życia.
 Jerzy wyczuł ironję, ale nie dziwił się jej, przeciwnie ze szczerą uprzejmością zajął się gościem.
 — Jak ja wyglądam! — zawołał Timirasiew, z obrzydzeniem spojrzawszy po swej bieliźnie całej umazanej w błocie.
 — Pozwolę sobie przysłać panu czystą.
 — Dziękuję, mam zawsze kilka zapasowych sztuk ze sobą.
 — Ale przyślę panu ciepłą wodę do umycia nóg.
 — Tak, o to bardzo pana proszę.