Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/123

 — Zdaje się zresztą, że ma pan tu wszystko co potrzeba; neseser pana służący także zaraz tu przyniesie.
 — Niech zbierze też przybory tualetowe z umywalni i szlafrok, który powiesiłem w szafie.
 — Dopilnuję, żeby wszystko zabrał z pokoju. Dobranoc i jeszcze raz przepraszam.
 — Moje uszanowanie.
 Jerzy wyszedł po wpuszczeniu do pokoju służącego z ogromną miednicą, pełną ciepłej wody. Timirasiew zasiadł na niskiem krześle, nogi wsunął w miednicę i polecił służącemu, by mu je umył, sam zaś zapalił papierosa i wszczął z nim rozmowę.
 — Czy rozumiesz po rosyjsku? — zapytał.
 — Tak, wasze błagorodje, służyłem w wojsku.
 — Powiedz mi, skąd ten niedźwiedź wziął się tak nagle? umyślnie go nasłali?
 — Ale niech Pan Bóg broni, to oswojony niedźwiedź panny Lili, tylko zawsze jucha tak się włóczy.
 — Skąd jednak przyszło mu wejść właśnie do tego pokoju, w którym ja spałem?
 Służący uśmiechnął się znacząco.
 Nastała chwila ciszy.
 — Słuchaj… jak ci na imię?
 — Szymon.
 — Słuchaj, Szymonie, obetrzyj ręce i wyjmij z mego nesesera portmonetkę… musi leżeć na wierzchu. Podaj mi ją.