Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/125

 — Tak go nazywa? tak? a czemu?
 — Ot tak, pewno z głupoty.
 — Ale bo może on należy do jakich partyj, tajnych związków?
 — A tak.
 — Do jakiego?
 — Zapomniałem jak się nazywa…
 Timirasiew podał mu srebrnego rubla.
 — Może teraz przypomnisz sobie?
 Szymon drapał się w głowę, tuląc z lubością rubla w ręku, na twarzy jego znać było, że stara się przypomnieć sobie zabłąkany w zwojach mózgu wyraz. Nagle rozpromienił się.
 — Wiem!… On odbiera Gazetę Sportową!… Tak to jest Związek Sportowy!
 — Idi k‘ czortu!
 Miał już nogi umyte, bieliznę zmienioną, rzucił się więc w łóżko, odwracając twarzą do ściany. Szymon skorzystał z tego, by się oddalić, skoro jednak zamykał już drzwi za sobą, Timirasiew go przywołał.
 — Szymon!
 — Słuszajuś wasze wysoko błagorodje!
 — Powiedz mi… on patrjota?
 — Rozumie się, w całej okolicy powiadają, że rzadko takiego spotkać.
 Timirasiew siadł na łóżku.
 — A cóż on takiego patrjotycznego robi?
 — Mnie nie pozwalają tego mówić!
 — Mów, głupi, dostaniesz zato dobrą zapłatę!