Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/126

 — Ale pan nie powtórzy żadnemu naczalstwu?
 — Nie, nie!
 — On uczy dzieci… Z rakowiczańskiego zaścianka przychodzi ich cała kupa.
 — Polskich dzieci?
 — Tak, szlachty zagrodowej z Rakowiczan.
 — Uczą się? po polsku naturalnie?
 — Rozumie się.
 — Ładno… i z książek się uczą?
 — No przecie.
 — Tu w dworze?
 — Tak, jest taka duża izba przy czeladnej kuchni.
 — Ładno… Możesz odejść.
 Całe towarzystwo było już po śniadaniu, gdy Timirasiew wszedł do jadalni. Pani Lewandowska siedziała sama pod oknem, wyszywając siatkę w dużych krosnach. Z przymusem bawiła go w czasie śniadania, bo i on nie był tak wymowny i pełen werwy, jak poprzedniego wieczoru.
 — Czy mogę pożegnać pannę Murzińską? — zapytał zabierając się do odjazdu.
 — Panienki moje pojechały z nauczycielką do kościoła, dziś rocznica śmierci matki mojej bratanicy.
 — Pani będzie łaskawa pożegnać je ode mnie, równie jak pana… nie pamiętam nazwiska siostrzeńca pani.
 — Stawnicki.
 — Jerzy?… prawda?