Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/163

 — Pysznie pani wymyśliła z tym niedźwiedziem. Ale on i tak mój… solennie obiecany. Musi mi go pani dać… choć trupem!… Choć wypchanego, gdy tak mądrze obmyśliła lokaja z niego zrobić po wiek wieki. Zabiorę jak swego!
 Pani Janina spojrzała pytająco na Lili.
 — Ależ prosimy, prosimy, panie jenerale, — zawołała panienka — zapakujemy go w odpowiednią skrzynię.
 — Z lampą i tacką?
 — Z lampą i tacką.
 — A tacka srebrna?
 — Tak, panie jenerale.
 — To znakomicie. Ja wolę nawet dostać go w tym stanie, bo moja stara gderze, że wnuki będą się bały żywego niedźwiedzia, a ona za wnukami świata nie widzi.
 — Zatem pan jenerał zadowolony z podarku?
 — Bardzo… kto to wydumał tak urządzić?
 — Moja bratanica, panie jenerale.
 Matiuszyn wskazał oczyma Lili.
 — Ona?
 — Tak.
 — Taka mądra! patrzcie państwo, a w czem innem… krugom duraczok! Wie pani, co ona wymyśliła? — dodał zasiadając w salonie.
 Pani Janin westchnęła i spuściła głowę pod brzemieniem wspomnienia strasznych chwil, które przeżywała od dwóch dni.