Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/167

 — Ty warjacie, — wołał śmiejąc się przez łzy pan Murziński — coś ty wymyśliła nowego… poświęcić się za Jurka!
 — Skąd papa wie?
 — Ode mnie, moja dobra Lilusiu — odezwał się Jerzy, całując rękę Lili.
 — A ty skąd?
 — Od jenerała, który z rozrzewnieniem opowiadał o twojem bohaterstwie.
 Lili nagle żachnęła się gniewnie.
 — Ot zwarjował stary, Bóg wie co ci naopowiadał… To wcale tak nie było!
 — Grunt, żeście oboje cali i zdrowi i znowu razem w Sołohubach — odezwała się Krysia.
 — Ale poco ja się tłukłem tyle dni koleją i po tej strasznej drodze!… szczęściem, że z Jerzym, z którym poznaliśmy się przy szukaniu koni na poczcie.
 — Poco?… papa może jeszcze pytać poco tu przyjechał?
 — No przecie!
 Zawisła mu na szyi.
 — Czy papa był kiedy szczęśliwszy, jak w tej chwili, mając tak swą jedynaczkę przy sobie po całorocznem utęsknieniu?
 Pan Murziński nie mógł dłużej panować nad wzruszeniem; dwie łzy spłynęły na czoło panienki.
 — No widzisz, papciu, no widzisz, bekasz sobie ze szczęścia, bekasz… i ja bekam… O, i Krysia… już… kap… kap… i Jurek tylko patrzeć jak