Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/176

się serdecznie uśmiały! A przecież to też coś warte na tym smutnym świecie!
 Miała Wańdzia jeszcze drugi przydomek: Rymarka. Nazywano ją tak dla łatwości i zamiłowania w dobieraniu rymów. Niechno koleżanka zwróciła się do niej z prośbą:
 — Wańdziu, pożycz mi kajetu!
 Wnet odpowie:
 — Do twego rozporządzenia wszystkie są te tu!
 Albo powie jej sąsiadka:
 — Wańdziu, rozplotły ci się włosy.
 Na to ona:
 — I nie grzmią niebiosy!
 Czasem profesor zwraca się do niej:
 — Proszę panią o ćwiczenie.
 A ona wnet pod noskiem:
 — Przenika mnie drżenie!
 I tak zawsze. Czasami składała myśli bez związku, byle był rym, a im mniej było sensu, tem więcej śmiały się koleżanki.
 Pewnego niedzielnego popołudnia, gdy z całego zastępu pensjonarek zaledwie dziesięć pozostało w murach pensjonatu, uprzyjemniając sobie czas muzyką i tańcem, weszła panna Aniela, siostra przełożonej, i rzekła zaraz z progu:
 — Wańdziu, proszę do salonu.
 — Gdzie zostaniesz aż do zgonu! — dokończyła półgłosem Wańdzia, zrywając się z krzesełka, na którem siedziała, akompanjując Reni Ofmańskiej w sławnym kotletowym walcu.