Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/182

 — Jakby skórę zdarł z nieboszczki Anety… ty wiesz, kto Anetka? a?
 — Najmłodsza siostra mamusi.
 — I moja, kochanieńku i moja… te same oczy, okrągła twarz… Mój Boże, mało co starsza była jak zmarła, biednieńka, na tyfus… A ty zdrowa?
 — Zdrowa jestem, ciociu.
 — Zawsze to źle, że cię mama na pensję oddała, w domu uczyćbyś się mogła.
 — Mnie tu bardzo dobrze, ciociu, a w domu nudziłam się sama między starszymi.
 — Ale w mieście niezdrowo.
 — Nie chorowałam ani razu jeszcze na pensji, a już czwarty rok jestem.
 — Głodu niema, co?
 — O nie!
 — Zawsze to nie ta kuchnia, co doma, ja wiem, jak u nas w pensjonacie w Tomsku pensjonarki głodem przymierały i wiecznie to samo: barszcz z bocwinko i bulonik na sadełku… No, ale mama pewno prowizje ci daje…
 — Tak, mam zawsze owoce z domu.
 — Cóż tam owoce!… Tem się nie najesz kochanieńka!
 — Kiedy ja…
 — Ja wiem jak to w pansjonach!… Toż przywiozła ci coś niecoś przekąsić na wypadek głodu.
 I nagłym ruchem wyciągnęła stojący dotąd w cieniu szafy z okazami zoologicznemi, duży zamykany koszyk…