Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/187

 — Cielę nie, ale „parasionok,“ a także winko słodkie i konfitury!
 — Ależ to bajkowa ciotka!
 — Oj, konfitury litewskie — zawołała Tola — słyszałam, iż są doskonałe, że jedząc je, trzeba oblizywać sobie palce aż do łokcia.
 — Otóż to! Wartoby się tem delektować, ale tak z wami trzema, no i dopuścić do uczty jeszcze Gienię, Dosię i Cechnę.
 — Naturalnie, będzie bal!
 — Tak, ale gdzie my to schowamy?… a?… jak mówi ciocia Samosieczyna.
 — Prawda, gdzie my taką kolubrynę schowamy!
 — W klasie czy w sypialni wyśledzą i wezmą do ogólnego podziału.
 — Ja mam myśl! — wykrzyknęła nagle Lorcia.
 — Słuchajcie, słuchajcie! nadzwyczajna nowina. Lorcia ma myśl!
 — A mówią, że z pustej stodoły wróbel nie wyleci!
 — Et, kiedy kpicie, to już nic nie powiem.
 — No, mów, mów, Loruś, już nie będziemy ci przeszkadzać.
 — Otóż tak: zaraz przy naszej sypialni jest mały korytarzyk, w którym stoją puste kosze panienek.
 — No tak.