Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/200

kroki kilku osób, przed sobą widziała otwarte okno, z którego płynęła świeżość wiosennej nocy, przepojonej zapachem jaśminów i róż. Pociągnięta siłą magnetyczną, nie zdając sobie sprawy z możliwych skutków, jednym susem skoczyła na parapet okna, a z niego do ogrodu.
 Drżąca, wzruszona przysiadła pod murem, serce jej biło jak ptaszę wyjęte z gniazda. Słyszała, jak kilka osób wybiegło na korytarz.
 — Więc kto to był? — pytał jeden głos.
 — Chyba która z pensjonarek.
 — Niemożliwa.
 — To może służąca?
 — To najprawdopodobniejsze; służąca zdejmowała coś w schowaniu, oparła się o drzwi, które niezamknięte, usunęły się i padła na środek sali.
 — Ciekawa historja!
 — Ale profesorowi Forestier aż krew poszła nosem.
 — Uderzył twarzą o stół.
 — Ja sobie bok porządnie stłukłem.
 — Może woli pan odjechać do domu?
 — O nie, przejdzie mi! tylko posiedzę trochę na korytarzu, bo na sali zbyt gorąco.
 — Ale radzę zamknąć okno, bo tu jest przewiew…
 Zatrzaśnięto okno.
 Wańdzia pozostała jak skamieniała. Co uczyni teraz? Co pocznie? Jak dostanie się do sypialni?